سی‌اچ-۴۷ شنوک

سی‌اچ-۴۷ شنوک
بالگرد شنوک در حال حمل ادوات نظامی
نوع	هلیکوپتر ترابری
سازنده	بوئینگ
اولین پرواز	۲۱ سپتامبر ۱۹۶۱
وضعیت	فعال، در حال ساخت
کاربران اولیه	ارتش ایالات متحده آمریکا
تولید	۱۹۶۲ - تاکنون
تعداد ساخت	بیشتر ۱٬۱۷۹
قیمت	متوسط ۳۵ میلیون دلار (۲۰۰۸)

بوئینگ سی‌اچ-۴۷ شنوک بالگرد ترابری سنگین ِ دوموتوره و دوملخه آمریکایی است که در شرکت بوئینگ طراحی شده و در سال ۱۹۶۲ معرفی شد. کاربرد اصلی این بال‌گرد برای جابجایی سربازان، ادوات توپخانه‌ای، سوخت، آب، موانع و سنگر و سایر تدارکات و تجهیزات مورد نیاز در میدان نبرد است. کاربردهای ثانویه این هلیکوپتر هم شامل آمبولانس، امداد در فجایع طبیعی، جستجو و نجات، انتقال هواپیماها، آتش‌نشانی و رهاسازی چتربازان می‌شود.^[۱]

هلیکوپتر شنوک با حداکثر سرعت ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت حتی از بال‌‌گردهای بسیار کوچکتر ِ تهاجمی و چندمنظوره معاصر خود هم سریع‌تر بود. نام این بال‌گرد از قبیله سرخ‌پوست شنوک در آمریکا گرفته شده است. شنوک یکی از معدود هواگردهای دهه ۱۹۶۰ است که هنوز در خط تولید قرار دارد. تاکنون ۱۱۷۹ فروند از این بالگرد ساخته شده‌ و به ۱۶ کشور صادر شده‌است.

کشورهای دارنده شنوک. (دارندگان سابق با رنگ قرمز)

اولین مدل شنوک یعنی سی‌اچ-۴۷آ از دو موتور لیکومینگ تی-۵۵-ال۵ هر یک به قدرت ۲۲۰ اسب بخار نیرو می‌گرفت. در مدل‌های بعدی قدرت موتور افزایش یافته و در مدل سی‌اچ-۴۷دی (معرفی در ۱۹۷۹) به ۴۷۳۳ اسب بخار در هر موتور رسید. این بال‌گرد ۳۰ متر طول و ۵.۷ متر ارتفاع داشته و وزن خالی آن ۱۰٬۱۸۵ کیلوگرم است. سرعت صعود این هلیکوپتر ۷.۷۳ متر بر ثانیه و سقف پروازی آن ۵۶۴۰ متر است. شنوک گنجایش کافی برای حمل ۳۳ تا ۵۵ سرباز با ظرفیت ۱۲۷۰۰ کیلوگرم بار را دارد.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «CH-47 Chinook»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۱۹ آوریل ۲۰۰۹).

این یک نوشتار خُرد است. با گسترش آن به وبلاگ ما کمک کنید.

میل-۲۸

میل ام آی-۲۸
میل ام آی-۲۸ در حال پرواز
نوع	بالگرد تهاجمی
سازنده	روسیه
طراح	میل
اولین پرواز	۱۰ نوامبر ۱۹۸۲
بکارگیری	نیروهای مسلح روسیه
وضعیت	فعال
کاربران اولیه	نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی ونزوئلا
تعداد ساخت	۵۳ فروند
قیمت	۲۵۰ میلیون روبل

میل ام‌آی-۲۸(به روسی: Ми-28)‏ (نام‌گذاری ناتو Havoc) یک بالگرد تهاجمی روسی جهت مقابله با اهداف زمینی زره‌پوش و اهداف هوایی کم‌سرعت در روزوشب و تمام وضعیت‌های آب‌وهوایی است. این بالگرد ۴ پره مجهز به به دو موتور توربو شفت با قدرت۲۲۰۰ اسب بخار می‌باشد.

کار بر روی طراحی میل ام آی-۲۸ در سال ۱۹۸۰ آغاز شد و اولین پیش‌نمونه آن در نوامبر ۱۹۸۱ به پرواز درآمد. در سال ۲۰۰۶ اولین فروند از آن به نیروی هوایی روسیه تحویل داده شد. پیش بینی می‌شود این بالگرد تا سال ۲۰۱۶ جایگزین میل می ۲۴ شود.

تاریخچه

در میانه دهه ۷۰ میلادی فرماندهان نیروی هوایی و وزارت دفاع اتحاد شوروی به این نتیجه گیری رسیدند که بالگرد تهاجمی/ترابری میل ام آی-۲۴ دیگر پاسخگوی نیازهای آینده ارتش شوروی نیست و تلاش برای ساخت این بالگرد چند منظوره منجر به از دست رفتن بخشی از مقدورات عملیاتی، افزایش وزن و اندازه آن شده است. این بالگرد دچار محدودیت‌های بسیاری به ویژه در محیط‌های گرم و بلند بود.^[۱] در پی برگزیده شدن طرح بالگرد ۲ نفره بسیار چابک و باگنجایش جابجایی مهمات بسیار آپاچی ای اچ-۶۴ در ارتش ایالات متحده آمریکا، شورای وزیران اتحاد شوروی در ۱۶ دسامبر ۱۹۷۶ (۲۵ آذر ۱۳۵۵) دستورکاری را برای گسترش بالگرد تهاجمی تازه‌ای در همان راستا و با هدف طراحی و توسعه نسل توینی از بالگردهای رزمی با هدف انهدام خودروها و دستگاه‌های دشمن و به ویژه تانک در رزمگاه و نزدیکی خط مقدم، برای خدمت در هوانیروز شوروی در دهه ۸۰ میلادی صادر کرد.^[۲] مسئولیت طراحی این بالگرد جدید به دو گروه اصلی طراحی این کشور یعنی دفتر طراحی کاموف و میل واگذار شد.^[۳] این رقابت منجر به طرح نامتعارف بالگرد یک نفره کاموف ک آ-۵۰ و میل ام آی-۲۸ شد.^[۴] برنامه میل-۲۸ با مدیریت «مارات تیسچنکو» به سرعت پیشرفت کرد و نخستین فروند از ۴ نمونه اولیه آن در تاریخ ۱۰ نوامبر ۱۹۸۲ (۱۹ آبان ۱۳۶۱) نزدیک به یک سال پیش از واگذاری آپاچی به نیروی زمینی ایالات متحده پرواز نخست خود را انجام داد.^[۵] با اینحال تا پیش از نمایشگاه هوافضای پاریس در سال ۱۹۸9 (1361) این بالگرد در هاله‌ای از ابهام بود. در طی سالها بحث بر سر این که کدامیک از دو طرح رقیب برتر است ادامه داشت و حتی دستور ریاست جمهور روسیه بوریس یلتسین در سال ۱۹۹5 (13754) مبنی بر انتخاب بالگرد کاموف ک آ-۵۰ نه فقط باعث پایان این بحث نشد بلکه برنامه میل-۲۸ نیز ادامه یافت.^[۶] در آغاز دهه ۲۰۰۰ میلادی رقابت میان میل و کاموف دوباره آغاز شد ولی این بار طرح پیشنهادی هر دو شرکت (میل-۲۸ ان و کاموف ک آ-۵۲) برای تولید برگزیده شدند.^[۷]

ویژگی‌های طرح

کابین خدمه

میل-۲۸ در پاسخ به نیازهای شوروی به نسل جدیدی از بالگردهای پیشرفته با کارایی عملیاتی و قابلیت بقای رزنگاهی زیاد طرحی و ساخته شد. این بالگرد مانند بسیاری از بالگردهای جهان از طحی متعارف شامل استقاده از یک پروانه اصلی و ملخ تثبیت دُمی بهره می‌گیرد. این بالگرد دارای دو خدمه (خلبان و متصدی جنگ افزار) می‌باشد که به صورت پشت سر هم در کابین پله‌ای (افسر جنگ افزار در صندلی جلو و خلبان در کابین پشت و بالاتر از او) مستقر می‌شوند. بر خلاف میل-۲۴ کنترل‌های پروازی تنها در اختیار خلبان میل-۲۸ است. همچنین میل ۲۸ بر خلاف دیگتر بالگردهای نوین جنگنده و به عنوان میراث دار میل می-۲۴ در پشت کابین و بالچه‌ها دارای محفظه بزرگی برای حمل وسایل و دستگاه‌ها می باشدو این محفظه می‌توان ۲ تا ۳ نفر را در شرایط اضطراری در خود جا دهد. برای افزایش توانایی بقای رزمی این بالگرد نسبت به نسل پیش از خود و تامین امنیت خدمه پروازی، آنها در کابین‌های زرهپوش تیتانیومی تقویت شده با صفحات سرامیکی به صورت جدا از یکدیگر مستقر می‌شوند. ادعا شده که این پیکره بندی توانایی تحمل صدمات ناشی از اصابت گلوله‌های ۲۰ میلیمتری است. پنجره جلو کابین خدمه به شیشه‌های ضدگلوله با ضخامت ۴۲ میلیمتر مجهز استکه می‌توانند در برابر برخورد گلوله‌های ۱۲/۷ میلیمتری دوام بیاورند در حالی که شیشه‌های پهلویی با ضخامت ۲۲ میلیمتر توان تحمل برخورد گلوله‌های ۷/۶۲ میلیمتری را دارند. کانین این باگرد مجهز به صندلی‌های جاذب ضربه «پامیر-کِی» (Pamir-K) به همراه ارابه قرود نیرومند و دریچه‌های کابین، بالچه‌ها و پروانه اصلی قابل پرتاب است. این ترکیب می‌تواند زنده مانده خدمه را در سقوط با سرعت عمودی ۱۲ متر بر ثانیه تضمین کرده و ضربه فرود را از میزان مرگ آور ۶۰-۵۸ «جی» به ۱۲ جی کاهش می‌دهد.^[۸]

موتور و پروانه

این بالگرد مجهز به یک پروانه اصلی ۵ پره و ملخ دُمی است. جنس پره‌های اصلی از مواد کامپوزیت با سر تیتانیومی است گفته شده که می‌تواند برخورد گلوله‌های ۳۰ میلیمتری را تحمل کند. ملخ دمی ۴ پره با زاویه ۳۵ و ۱۴۵ و به شکل حرف لاتین X است که باعث کاهش صدا می‌شود. نیروی میل -۲۸ را دو دستگاه موتور توربوشفت «کلیموف تی وی ۳-۱۱۷ وی ام اِی» هر یک با توان ۲۱۹۴ اسب بخار (۱۶۳۶ کیلو وات) تامین می‌کنند. این موتورها با قاصله زیاد در دو سوی کابین خدمه و بالای بالچه‌های آن نصب شده‌اند. ورودی‌های هوای مونور به پوشش محافظ در برابر اخسام خارجی و گردوغبار مجهزند. از سال ۲۰۱۰ نمونه‌های تولیدی این بالگرد به موتورهای پیشرفته تر «کلیموف وی کِی -۲۵۰۰-۰۲» هر یک با توان ۲۴۰۰ اسب بخار (۱۷۸۹ کیلو وات) مجهز شده‌اند. برای کاهش پخش شدن پرتوهای فروسرخ گرمایی از اگزوزهای سه گانه رو به پایین که در یک پوشش محافظ گرماییی قرار دارند استفاده شده است. سوخت داخلی آن در مخازن ضد نشت به ظرفیت ۱۵۰۰ لیتر حمل می‌شود. در عین حال این بالگرد توانیایی حمل مخزن سوخت خارجی هر یک به گنجایش ۵۵۷ لیتر (در کل ۲۲۲۸ لیتر) در زیر بالچه‌های خود است.^[۹]

جنگ افزار

جنگ افزار ثابت سازمانی میل -28، یک قیضه توپ 30 میلیمتری «شیپونوف 2 اِی 42» (Shipunov 2A42) با 300 تیر فشنگ می باشد. این توپ که در زیر دماغه نصب شده در اصل یک جنگ افزار پیاده نظام است که بر روی نفربرهای زرهی «بی ام پی-2» نصب شده است. این جنگ افزار دارای دو نواخت تیر می باشد، نواخت تیر 300 تیر در هر دقیقه علیه اهداف زمینی و 900 تیر در دقیقه علیه اهداف هوایی. فشنگ ها در دو غلاف جعبه ای شکل (هر کدام 150 تیر) که در دو سوی توپ نصب شده اند قرار دارند و با حرکات افقی و عمودی توپ حرکت می کنند. توپ به همراه جعبه فشنگ ها قادر به چرخش 110 درجه ای به هرطرف، 13 درجه به بالا و و 40 درجه به پایین است.^[۱۰]. میل -28 دارای دو بالچه کوتاه هر یک با 2 آویزگاه حمل سلاح است که در دو سوی بدنه در زیر محفظه موتورها نصب شده اند. هر یک از این آویزگاه ها توانایی حمل تا 480 کیلوگرم بار را دارد که معمولاً شامل 2 مجموعه موشک های ضد تانک لوله پرتاب هدایت شوند رادیویی « 9 ام 114 اِشتورم» (9M 114 shtrtum) (کد ناتو: اِی تی-6 اسپایرال) و یا «9 ام اَتکا» (9M 120 Atka) (کد ناتو: «ای تی-9 اسپایرال-2) است. موشک «اَتکا -وی» جنگ افزار اصلی ضد زره میل-28 و به ویژه مدل «اِن» (N) می باشد. بیشینه برد این موشک با سامانه هدایت رادیویی فرمان در خط دید 5،8 کیلومتر و مجهز به سرجنگی متوالی است. توان نفوذ آن 580 میلیمتر در زره فولادی پس از غلبه بر زره واکنشی انفجاری است. .^[۱۱] جنگ افزار هدایت ناپذیر میل-28 شامل انواع گوناگونی از موشک های 70، 80، 122 میلیمتری و غلاف توپ «یو پی کِی-23-28» شامل یک توپ دو لول 23 میلیمتری به همراه 250 تیر فشنگ می باشد که همگی در آویزگاه های زیر بال حمل می شوند. دیگر جنگ افزارهای قابل حمل این بالگرد عبارتند از: غلاف مین پخش کن «کِی ام جی یو-2» و موشک های هوا به هوای «9 کی-310» و «9 ام-39 ایگلا». معمولاً تا 8 موشک هوا به هوا را می توان در 4 پرتابگر دوتایی برای کاربرد بر ضد بالگردها و هواپیماهای بدون سرنشین حمل کرد. در نوک هر بالچه، یک غلاف حاوی پرتابگرهای شراره (چف) با امکان حمل گیرنده های اخطار امواج راداری و لیزری می توان نصب شود.

نیروی هوایی پرتغال

نیروی هوایی پرتغال
نشان نیروی هوایی پرتغال
کنش	۱۹۵۲ تاکنون
کشور	پرتغال
نقش	دفاع ملی هوایی، شناسایی، پشتیبانی از نیرویهای زمینی و دریایی، ترابری، جستجو و نجات، گشت هوایی دریایی
اندازه	۷۵۰۰ پرسنل نظامی ۱۰۰۰ پرسنل غیر نظامی ۱۵۰ هواگرد
بخشی از	نیروهای مسلح پرتغال
فرماندهان
فرماندهٔ نیروی هوایی	ژوزه آنتونیو د ماگالیائس آراوژو پینیرو
نشان
نشان شناسایی
هواپیماهای پروازی
جنگنده	جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن
	پی-۳ اوریون
آموزشی
سی-۱۳۰ هرکولس داسو فالکن ۲۰

نیروی هوایی پرتغال در تاریخ یکم ژوئیهٔ ۱۹۵۲ با ادغام هواناوبری زمینی(Aeronáutica Militar) و هوانوردی دریایی(Aviação Naval) بنیان گذاشته شد.نیروی هوایی پرتغال یکی از شاخه‌های سه گانه است و تاریخ آن به سال ۱۹۱۲ که هوانوردی نظامی برای نخستین بار در پرتغال به کار گرفته شد باز می‌گردد.

تاریخچه

دی هاویلند تایگرمث در موزهُ نیروی هوایی پرتغال

تاریخچهٔ هوانوردی نظامی پرتغال به سال ۱۹۱۱ باز می‌گردد، هنگامی که یک شرکت بالون سازی به عنوان بخشی از خدمات تلگرافی نیروی زمینی بر پا شد. در خلال جنگ جهانی یکم برای برپایی یک یگان هوایی به عنوان بخشی از نیروهای درگیر در جنگ در جبههٔ غرب برنامه ریزی شد، ولی این یگان هوایی هرگز فعال نگردید. بسیاری از هوانوردان پرتغالی که قرار بود در آن یگان هوایی مشغول به کار شوند در اسکادران‌های فرانسوی و بریتانیایی مشغول به خدمت شدند. در نوامبر ۱۹۱۷ خلبان تک‌خال اسکار منترو تورس نخستین خلبان پرتغالی بود که در نیروی هوایی کشته شد. هواپیمای او پس از این که دو جنگندهٔ آلمانی را سرنگون کرد مورد اصابت قرار گرفته و سرنگون شد. در موزامبیک در آلمان نیروهای پرتغالی نخستین نیروهایی بودند که در آفریقا از هواپیمای جنگی بهره برداری کردند.^[۱]

هوانوردی نیروی زمینی و هوانوردی نیروی دریایی

اف-۸۴ تاندرجت در آنگولا در جریان

در سال ۱۹۱۴ خدمات هواناوبری نظامی(Serviço Aeronáutico Militar) و مدرسهٔ هواناوبری نظامی(Escola Militar de Aeronáutica, EMA) بنیان گذاشته شد، ولی در سال ۱۹۱۸ بود که این دو نهاد در قالب یک سازمان به نام خدمات هوانوردی نظامی که مستقیماً وابسته به وزارت جنگ بودند سازماندهی شدند.[۱]^[۲]

در سال ۱۹۲۴ هوانوردی نیروی زمینی در کنار پیاده نظام و توپخانه یک شاخهُ کاملاً نظامی گردید. در سال ۱۹۳۷ دگرگونی‌های سازمانی در آن انجام شد و به آن یک فرماندهی مستقل داده شد، گرچه در زمینهُ اداری هنوز وابسته به نیروی زمینی بود.

در سال ۱۹۱۷ خدمات و مدرسهٔ هوانوردی دریایی همراه با نخستین پایگاه هوانوردی دریایی در لیسبون برپا گردید. خدمات هوانوردی دریایی پرتغال دو بار دیگر تغییر نام داده شد. یک بار در سال ۱۹۱۸ با نام خدمات هواناوبری دریایی (Serviços da Aeronáutica Naval) و یک بار در سال ۱۹۳۱ به نام نیروی هوایی دریایی(Forças Aéreas da Armada).^[۳]

از جمله درگیری‌های اولیه هوانوردی نظامی پرتغال انقلاب سال ۱۹۲۶ و جنگ داخلی اسپانیا در اواخر دههٔ ۱۹۳۰ بود. پرتغال مستقیماً درگیر جنگ جهانی دوم نبود، ولی به خاطر روابط خوب با متفقین پرتغال چندین فروند هواپیمای بریتانیایی و آمریکایی از جمله هاوکر هاریکین، سوپرمارین اسپیتفایر و پی-۴۷ ثاندربولت خریداری نمود. پرتغال در سال ۱۹۴۹ به عنوان یکی از بنیانگذاران ناتو به این سازمان پیوست.

تاسیس نیروی هوایی مستقل

در سال ۱۹۵۲ سازماندهی نوین نیروی هوایی این نیرو را به دو شاخهٔ نیروی مستقل و نیروی همکار بخش بندی نمود. نیروی همکار نیروی هوایی آبی (با نام پیشین واحدهای هوانوردی دریایی) و نیروی مستقل نیروی هوایی خاکی بود. این سازماندهی ایجاد نیروی هوایی پرتغال به عنوان شاخه‌ای مستقل از نیروهای مسلح را در پی داشت.

با این سازماندهی نیروی هوایی پرتغال مسئولیت همهٔ زیرساخت‌های هوانوردی که تا آن زمان متعلق به نیروی زمینی و دریایی بود را به عهده گرفت. این زیرساخت‌ها عبارت بودند از:^{[۲][۴][۵][۳]}

زیرساخت‌هایی که از هوانوردی نیروی زمینی گرفته شد

• گروه جنگنده‌های مستقل در راسپینو با دو اسکادران جنگندهٔ هاوکر هاریکین. این زیرساخت به فرودگاه شماره ۱ تغییر نام داد و در سال ۱۹۵۵ غیر فعال شد.
• پایگاه هوایی شماره ۱ در سینترا که روی آموزش خلبانی متمرکز شد.
• پایگاه هوایی شماره ۲ در اُتا با اسکادران ترابری یونکرس ۵۲ام و ۵۳ام و سه اسکادران جنگنده که یکی مجهز جنگندهٔ تهاجمی پی-۴۷ ثاندربولت بود و دو تای دیگر مجهز به جنگندهٔ سوپرمارین اسپیتفایر.
• پایگاه هوایی شماره ۳ در تانکس با اسکادران شناسایی مجهز به هواگرد لاسیندر و اسکادران‌های جنگندهُ تهاجمی پی-۴۷ ثاندربولت.
• پایگاه هوایی شماره ۴ در لاژس با ماموریت ترابری پشتیبانی، شناسایی و جستجو و نجات که شامل اسکادران‌های مجهز به اس بی-۱۷جی فلایینگ فورترس، سی-۵۴ و نخستین هلیکوپتر نیروهای مسلح سیکورسکی یواچ-۱۹ بود.
• پایگاه هوایی لیسبون مجهز به انواع هواگردهای ترابری. در سال ۱۹۵۵ به فرودگاه شماره ۱ و در سال ۱۹۷۸ به فرودگاه ترانزیت شماره ۱ تغییر نام داده شد.

زیرساخت‌هایی که از هوانوردی دریایی گرفته شد

• مرکز هوانوردی دریایی آویرو در سائو ژاسینتو، اویرو، مجهز به هواپیماهای ضدزیردریایی کرتیس هلدایور. هنگامی که زیر فرمان نیروی هوایی پرتغال قرار گرفت چندین بار نام آن تغییر پیدا کرد. پایدارترین نام آن پایگاه هوایی شماره ۷ بود.
• مرکز هوانوردی دریایی ساکادورا کابرال که در دههٔ ۱۹۵۰ به مونیتیو منتقل گردید. این واحد در آغاز مجهز به نورث امریکن تی-۶ و انواع هواگردهای گرومن بود. بعداً نام آن به پایگاه هوایی شمارهٔ ۶ تغییر پیدا کرد.

توسعهُ نیروی هوایی پرتغال

پرتغال و سرزمین‌های وابسته به این کشور در سال ۱۹۵۶ به سه منطقهٔ هوایی اصلی بخش بندی می‌شد. بعداً دو منطقهُ هوایی نیمه مستقل در درون منطقهٔ یکم ایجاد شد.

• منطقهٔ هوایی یکم که ستاد فرماندهی آن در لیسبون بود و پرتغال، جزایر آزور، مادر، گینهٔ پرتغال و کاپ ورد را پوشش می‌داد. دو منطقهٔ وابسته به آن عبارت بودند از: ۱-منطقهٔ هوایی آزور. ۲-منطقهٔ هوایی گینه و کاپ ورد.
• منطقهٔ هوایی دوم که ستاد فرماندهی آن در لواندا بود و آنگولا و سائوتومه و پرینسیپ را پوشش می‌داد.
• منطقهٔ هوای سوم که ستاد فرماندهی آن در لورنسو مارکوئس بود و موزامبیک، هند پرتغال، ماکائو و تیمور پرتغال را پوشش می‌داد.

در سال ۱۹۵۵ نخستین واحد چتربازی پرتغال تحت فرماندهی نیروی هوایی برپا شد. نیروهای چترباز پرتغال تا سال ۱۹۹۳ بخشی از نیروی هوایی پرتغال بودند، ولی پس از این تاریخ به نیروی زمینی منتقل شدند.

در سال ۱۹۵۸ نیروی هوایی آبی و نیروی هوایی خاکی کاملاً با هم یکی شده و نیروی هوایی را تشکیل دادند و هر گونه ارتباط اداری خود را با نیروی دریایی و زمینی قطع نمودند.^[۳]

از سال ۱۹۶۰ به بعد تعدادی پایگاه هوایی و یکان‌های دیگر در سرزمین‌های مستعمراتی پرتغال زیر فرماندهی منطقهٔ هوایی دوم و سوم و در منطقهٔ هوایی گینه و کاپ ورد برپا شد. در میانهُ دههٔ ۱۹۶۰ چندین پایگاه هوایی در کاپ ورد، گینهٔ پرتغال، سائوتومه و پرینسیپ، آنگولا و موزامبیک برپا شد.

سازماندهی

ساختار نیروی هوایی پرتغال به سه سطح تصمیم گیری تقسیم می‌شود:[۶]^[۷]

• برنامه ریزی درازمدت: مسئولیت آن در درجهُ نخست به عهدهٔ رئیس ستاد و در درجهٔ دوم به عهدهٔ جانشینان ستاد می‌باشد که معاونت‌های پشتیبانی، حفاظت اطلاعات، عملیات و پشتیبانی را هدایت می‌کند.
• برنامه ریزی کوتاه مدت: مسئولیت آن به عهدهٔ سه فرماندهٔ اصلی نیروی هوایی است که رهنمودهای نظری را به دستورهای عملیاتی و فنی تبدیل می‌نماید. این سه فرمانده اصلی عبارتند از: فرماندهٔ عملیات، فرماندهٔ پرسنلی، فرماندهٔ اداری و پشتیبانی.
• اجرا: مسئولیت آن به یکان‌های بنیادینی که بسته به سلسه مراتب و کارکرد به فرماندهی مربوطه وابسته است می‌شود. این واحدها به سه گروه دسته بندی می‌شوند: گروه عملیاتی، گروه تعمیر و نگهداری و گروه پشتیبانی که بسته به ماموریت محول شده سازماندهی می‌شوند. این واحدها مسئولیت انجام دستورها و انجام عملیات هوایی را به عهده دارند.

ستاد نیروی هوایی

جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن

ستاده نیروی هوایی مسئول مطالعه، طراحی و برنامه ریزی فعالیت‌های نیروی هوایی و پشتیبانی از تصمیم رئیس ستاد هستند. ستاد شامل فرماندهی پرسنلی، فرماندهی حفاظت اطلاعات، فرماندهی عملیات، فرماندهی پشتیبانی و واحدهای پشتیبانی می‌شود و زیر مجموعه‌های زیر را زیر فرماندهی خود دارد:

• بازرسی نیروی هوایی
• بنیاد پژوهش‌های کلان
• آکادمی نیروی هوایی
• مدیریت علوم کامپیوتر
• موزهُ هوایی
• آرشیو تاریخی نیروی هوایی
• گروه موسیقی نیروی هوایی

فرماندهی اداری و پشتیبانی

فرماندهی اداری و پشتیبانی تحت فرماندهی یک سرلشکر قرار دارد و ماموریت آن مدیریت منابع مادی و تدارکات برای اجرای برنامه‌ها و دستورها است و یکان‌های زیر را زیر فرمان خود دارد:

• مدیریت پشتیبانی
• مدیریت الکترونیک
• مدیریت زیرساخت‌ها
• مدیریت مکانیک پرواز
• یکان ترابری
• خدمات اداری
• ادارهُ مهمات
• انبارداری
• گروه مهندسی فرودگاه‌ها
• مرکز تعمیر و نگهداری الکترونیک

فرماندهی عملیات

فرماندهی عملیات نیروی هوایی نیز تحت فرمان یک سرلشکر نیروی هوایی قرار دارد و بر کارآیی، توانایی هوایی و دفاع از قلمرو هوایی کنترل و نظارت می‌کند. همچنین امنیت پایگاه‌ها و واحدهای نیروی هوایی بر عهدهٔ فرماندهی است.

فرماندهی پرسنلی

فرماندهی پرسنلی نیروی هوایی نیز به عهدهٔ یک سرلشکر نیروی هوایی است که منابع انسانی نیروی هوایی را منطبق با برنامه‌ها و دستورهای فرماندهی عملیات اداره می‌نماید. یکان‌های زیر تحت فرماندهی پرسنلی قرار دارند:

• مدیریت پرسنلی
• مدیریت آموزش
• مدیریت پزشکی
• شورای دادگستری و دیسیپلین
• شورای رفاه اجتماعی
• شورای پشتیبانی مذهبی
• بنیاد بهداشت نیروی هوایی
• بیمارستان نیروی هوایی
• مرکز پزشکی هواناوبری
• مرکز روانشناسی نیروی هوایی
• مرکز سربازگیری نیروی هوایی
• مرکز آموزش نظامی و فنی نیروی هوایی

قاهر اف-۳۱۳

قاهر-۳۱۳
نوع هواپیما	جنگنده
کشور سازنده	جمهوری اسلامی ایران
شرکت سازنده
طراحی شده توسط	وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران
تاریخ رونمایی	۱۴ بهمن ۱۳۹۱
وضعیت کنونی	در حال توسعه

قاهر اف-۳۱۳ نام جت جنگندهٔ تک سرنشین و رادارگریز ساخت ایران است که در ۱۴ بهمن ۱۳۹۱ توسط رئیس جمهورسابق ایران آقای محمود احمدی‌نژاد رونمایی شد. طبق اظهارات احمد وحیدی وزیر دفاع ایران، این جنگنده دارای سطح مقطع راداری بسیار کم بوده و با تجهیزات پیشرفته ساخته شده و به سامانه‌های الکترواویونیک مجهز می‌باشد. به گفته وی این جنگنده قادر به حمل تسلیحات پیشرفتهٔ بومی بوده و از قدرت تهاجمی بالایی برخوردار است. وحیدی قابلیت نشست و پرواز با طول باند کوتاه، توانایی انجام عملیات پروازی در ارتفاع پست و تعمیر و نگهداری آسان و سریع را از دیگر ویژگیهای این جنگنده برشمرد. هرچند برخی از کارشناسان بین المللی آن را شبیه به یک مدل آزمایشی دانسته‌اند.^[۱] و برخی نشریات داخلی، مانند دانستنیها، فیلم پرواز را به نمونه کنترل از راه دور نسبت دادند.

«قاهر» به معنای چیره‌شونده و ۳۱۳ برگرفته از ۳۱۳ یار برگزیدهٔ امام مهدی، امام دوازدهم شیعه‌است.^{[نیازمند منبع]}

مشخصات فنی

قاهر یک جنگنده جت تک موتوره و تک سرنشینه با دو ورودی هوا در دو طرف کابین خلبان است. طول قاهر کمتر از ۱۶ متر و فاصله دو نوک بال آن کمتر از ۱۱ متر تخمین زده می شود ^[۲] امکان تحلیل دقیق مشخصات نمونه‌ای از این هواپیما که به معرض نمایش گذاشته شده وجود ندارد اما برخی از ویژگی‌های این طرح در مورد قابل پرواز بودن آن جای سوال ایجاد می‌کنند. تصاویری از پرواز این هواپیما پخش شده که به گفته دیوید چنسیوتی بیشتر به پرواز کنترل از راه دور یک مدل هواپیما شباهت دارد تا پرواز یک جت جنگنده مدرن. دیو ماجومدار هم در پایان تحلیلی که از مشخصات این هواپیما ارائه داده با تردید بسیار حدس می‌زند که این هواپیما یک مدل آزمایشی باشد و به عنوان یک بستر آزمایشی ساخته شده است. سال‌ها پیش ایران یک ماکت از هواپیمای شفق را نیز به نمایش گذاشت اما هیچگاه به یک هواپیمای قابل پرواز تبدیل نشد.^[۳]

گزارش خبرگزاری مهر

۱-از دو ورودی و مکنده هوا برای رساندن اکسیژن به موتور استفاده شده است؛ با توجه به زاویه غیر مستقیم ورودی هوا نسبت به موتور، آن کاهش یافته، و آن را زاویه‌دار ساخته‌اند تا بتواند انرژی موجی رادار را جذب کند، همانند آن چیزی که در F35 دیده می‌شود.
۲-گازهای داغ خروجی موتور قبل از خروج با هوای خنک مخلوط می‌شوند، تا تاثیر گرمایی بر سطح هواپیما کاهش یابد.
۳-از مواد ۴- باتوجه به طول و ارتفاع کم ۱۶ و ۴ متری که برآورد شده است، هواپیما دارای دو محفظه با ظرفیت دو بمب ۲۰۰۰ پوندی، یا تعداد بیشتری ، یا حداقل ۶ موشک هوا‌به‌هوا در رسته R-17 یا PL-12 می‌باشد.

بل ای‌اچ-۱ کبرا

بل ای‌اچ-۱ کبرا
ای‌اچ-۱ نیروی هوایی ژاپن
نوع	هلیکوپتر جنگنده
سازنده	بل
اولین پرواز	۱۹۶۵/۰۹/۰۷
بکارگیری	۱۹۶۷
وضعیت	فعال
کاربران اولیه	ارتش ایالات متحده آمریکا هوانیروز ایران نیروی دفاعی ژاپن ارتش اسرائیل
تولید	۱۹۶۷ تا بحال
تعداد ساخت	۱،۱۱۶ (تک‌موتوره)

بِل اِی‌اِچ-۱ کبرا (به انگلیسی: Bell AH-1 Cobra)‏ نوعی بالگرد جنگنده ساخت شرکت بل است که در دهه ۱۹۶۰ بر اساس بالگرد چندمنظوره پرطرفدار یواچ-۱ ایروکوای طراحی شد. این بالگرد اولین پرواز خود را در سال ۱۹۶۵ انجام داده و از سال ۱۹۶۷ وارد ارتش آمریکا شد. این بالگرد در دو نوع اصلی تک‌موتوره و نوع پرقدرت‌تر دوموتوره ساخته‌شده‌اند. نوع دوموتوره این بالگرد در اصل به سفارش نیروی تفنگداران دریایی آمریکا تولید شد و ۲۰۲ فروند از آن نیز در دهه ۱۹۷۰ از سوی ایران خریداری شد.

مدل تک‌موتوره این بالگرد معروف به HueyCobra در دهه ۱۹۸۰ در نیروی زمینی ایالات متحده با هلیکوپتر ای‌اچ-۶۴ آپاچی جایگزین شد. البته تعدادی از آن‌ها همچون بسیاری از هلیکوپترهای جنگی دیگر آمریکا کاربرد غیرنظامی پیدا کرده و به عنوان هلیکوپتر آتش‌نشان برای اطفای حریق جنگل‌ها استفاده می‌شوند.^[۱] اما مدل‌های ارتقایافته دوموتوره کبرا معروف به ای‌اچ-۱ دبلیو سوپرکبرا و ای‌اچ-۱ زد افعی همچنان هلیکوپتر جنگنده اصلی تفنگداران دریایی ارتش ایالات متحده هستند.

      کاربران مدل تک‌موتوره
     کاربران مدل دوموتوره
     کاربران هر دو مدل
      کاربران سابق

کاربران

AH-1 Hueycobra

 اتریش

• یک فروند هلیکوپتر غیرنظامی در فرودگاه سالزبورگ

 بحرین

• ۱۰ ای‌اچ-۱ئی، ۶ ای‌اچ-۱پی و ۶ ای‌اچ-۱ پی آموزشی در سال ۲۰۱۰.^[۲]

 اسرائیل

• ۵۴ فروند در سال ۲۰۱۰

 ایران

• ۲۰۲ فروند ای‌اچ-۱ سوپرکبرا بر اساس سفارش سال ۱۹۷۲ بین سال‌های ۱۹۷۴ تا۱۹۷۷ خریداری شدند. ۶۲ فروند به سیستم شلیک موشک‌های ضدتانک تاو نیز مجهز بودند. حدود ۵۰ فروند در سال ۲۰۰۸ فعال است. پنها ۲۰۹۱ مدل بهینه‌سازی‌شده این هلیکوپتر توسط شرکت پنها بدون لیسانس سازنده است.

 ژاپن

• ۸۹ فروند ای‌اچ-۱اس بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۰ در کارخانه صنایع سنگین فوجی تحت لیسانس شرکت بل ساخته شد.^[۳]

 اردن

• ۲۲ ای‌اچ-۱اس و ۹ ای‌اچ-۱اف در سال ۲۰۱۰.

 پاکستان

 کره جنوبی

 جمهوری چین

 تایلند

 ترکیه

 ایالات متحده آمریکا

• تفنگداران دریایی ایالات متحده
• سازمان جنگل‌داری ایالات متحده
• دپارتمان کشاورزی فلوریدا

کاربران سابق

 اسپانیا

• نیروی دریایی اسپانیا تا سال ۱۹۸۵

 ایالات متحده آمریکا

• در نیروی زمینی با ای‌اچ-۶۴ آپاچی جایگزین شد.

غزال (بال‌گرد)

آئرواسپیشیال غزال
غزال سا ۳۴۲ ام در هوانیروز فرانسه
نوع	بالگرد
سازنده	آئرواسپشیال
اولین پرواز	۱۹۶۷
بکارگیری	۱۹۷۳
وضعیت	فعال
کاربران اولیه	فرانسه، بریتانیا
تعداد ساخت	=۱۷۷۵ فروند

آئرواسپیشیال گازل (غزال) (به فرانسوی: Aérospatiale Gazelle)‏ یک بالگرد سبک ِ تک‌موتوره و پنج سرنشینه است که برای مقاصد شناسایی و دیده‌بانی و ترابری سبک و همچنین در نقش ِ بال‌گرد جنگنده برای مأموریت‌های ضدتانک و پشتیبانی نزدیک هوایی از آن استفاده می‌شود. غزال را شرکت هوانوردی ِ فرانسوی ِ سود در اواخر دهه ۱۹۶۰ طراحی کرد. شرکتی که بعدها به ایراسپیشیال و اکنون به یوروکوپتر تغییر نام داد. این پرنده در اصل به سفارش ارتش فرانسه برای رفع نیاز نیروی هوایی و هوانیروز این کشور به یک هلیکوپتر سبک وزن ِچندمنظوره کارآمد طراحی و ساخته شد ولی در ادامه نظر ارتش بریتانیا را چنان به خود جلب کرد که شرکت وستلند در این کشور اقدام به تاسیس خط تولید این هواگرد نمود. این بال‌گرد در یوگسلاوی و مصر نیز تحت لیسانس فرانسوی‌ها تولید شده و کشورهای متعدد دیگری از جمله عراق، سوریه، لبنان، مراکش، اکوادور، چین، قطر، کویت و آرژانتین نیز به خریداری آن اقدام کردند. هرچند مدل غیرنظامی غزال هم به بازار عرضه شده اما نوع نظامی غزال بسیار موفق‌تر بوده و در جنگ‌های متعددی از جمله جنگ ایران و عراق، جنگ فالکلند، جنگ ۱۹۸۲ سوریه و اسرائیل مورد استفاده قرار گرفت. غزال با ارتقا و بهینه سازی طرح کلی بال‌گرد آلوئه ساخته شده که پیش از غزال بال‌گرد سبک اصلی ارتش فرانسه بود.

از کاربردهای اصلی بال‌گرد غزال در هوانیروز فرانسه و برخی از کاربران دیگر استفاده در نقش هلیکوپتر جنگنده است. مدل ضدتانک این بال‌گرد، سا ۳۴۲‌ام به موشک‌های ضدتانک هات مجهز شده و مدل پشتیبانی سبک هوایی، سا ۳۴۱اف هم به تیربار ۲۰ میلی‌متری مسلح شده‌است. در ماموریت‌های تهاجمی از سلاح‌های دیگری مثل راکت‌های هوا به زمین و مسلسل‌ها و نارنجک‌اندازهای مختلف هم برای تسلیح غزال استفاده می‌شود. برخی از غزال‌ها حتی به موشک‌های ضدهوایی هم مجهز شده‌اند. در هوانیروز فرانسه از موشک میسترال، که در اصل یک موشک ضدهوایی دوش‌پرتاب ِ گرمایاب است، به عنوان یک سلاح ضدهوایی برای استفاده علیه بال‌گردها و هواپیماهای دشمن استفاده شده و عراقی‌ها هم در جنگ ایران و عراق اقدام به نصب موشک‌های روسی سام-۷ بر روی غزال‌های خود کردند تا این بال‌گرد در نبرد با کبراهای ایرانی شانس موفقیت بیشتری داشته باشد. مدل‌هایی از این بال‌گرد که برای مقاصد شناسایی استفاده می‌شوند هم از یک سامانه تصویربرداری فروسرخ تجهیز شده‌اند. این هلیکوپتر دیگر در خط مقدم ارتش فرانسه به عنوان بال‌گرد جنگنده استفاده نمی‌شود و هلیکوپتر تایگر، دیگر محصول شرکت یوروکوپتر، جای آن را در این نقش گرفته اما کماکان در نقش ترابری سبک به کار گرفته می‌شود.

غزال نخستین بال‌گردی است که روتور دم آن در یک محفظه قرار گرفته بود. ابتکاری انقلابی که بعدها در بال‌گردهای دیگر ایراسپشیال و یوروکوپتر هم دیده شد. این روش ساخت روتور مزایایی همچون کاهش سر و صدا، محافظت از روتور و مهمتر از همه نیاز به قدرت کمتر برای سرعت‌های بالا دارد در نتیجه این عامل کمک زیادی کرد که تا غزال به سریع‌ترین بال‌گرد دنیا در دوران خود تبدیل شود.

نخستین پرواز اولین مدل غزال که سا-۳۴۰ نام داشت در ۷ آوریل ۱۹۶۷ اتفاق افتاد و در همین سال قرارداد مهمی بین بریتانیا و فرانسه برای تولید مشترک چند بال‌گرد در دو کشور انجام شد. بر اساس این قرارداد مقرر شد که انگلیسی‌ها بال‌گردهای فرانسوی غزال (۲۹۲ فروند) و پوما (۴۸ فروند) و فرانسوی‌ها بال‌گرد انگلیسی لینکس (۴۰ فروند) را در کشور خود تولید کنند. در ۱۹۷۱ مدل سا۳۴۱ غزال اولین پرواز خود را انجام داد و در همین سال شرکت سود در شرکت آئرواسپیشیال ادغام شد. دو سال بعد در ۱۹۷۳ این بال‌گرد به خدمت رسمی در ارتش فرانسه پذیرفته شده و در همین سال مدل پرقدرت‌تر سا-۳۴۲ هم ساخته شد. مدل سا-۳۴۱ از موتوری به قدرت ۶۵۰ اسب بخار و مدل سا-۳۴۲ از موتوری به قدرت ۶۴۹ کیلوات (۸۷۰ اسب بخار) استفاده می‌کند.

مدل سا-۳۴۲ غزال می‌تواند با حداکثر سرعت مستمر ۲۷۰ کیلومتر در ساعت پرواز کند و سرعت کروز آن ۳۲۸ ک‌م است. برد عملیاتی آن با حداقل بار و در سطح دریا ۷۸۵ کیلومتر است و با بار ۵۰۰ کیلوگرمی به ۳۶۰ کیلومتر کاهش پیدا می‌کند. وزن سا-۳۴۲ خالی ۹۷۵ کیلوگرم است و با حداکثر وزن ۱۹۰۰ کیلوگرم قادر به برخاستن از زمین است. روتور اصلی غزال ۳ پره دارد و قطر آن ۱۰ و نیم متر است. طول بدنه ۹ .۵۳ متر و ارتفاع آن ۳.۱۸ متر است.

پوما (بال‌گرد)

آئرواسپیشیال سا ۳۳۰ پوما
پومای نیروی هوایی بریتانیا
نوع	بالگرد چندمنظوره، ترابری تاکتیکی
سازنده	آئرواسپشیال
اولین پرواز	۱۹۶۵
بکارگیری	۱۹۷۰
وضعیت	فعال
کاربران اولیه	فرانسه، بریتانیا، رومانی، آفریقای جنوبی بیش از ۴۰ کشور
تولید	۱۹۶۸ تا ۱۹۸۷
تعداد ساخت	۶۹۷ فروند

آئرواسپیشیال سا ۳۳۰ پوما (به فرانسوی: Aérospatiale SA 330 Puma)‏ بالگرد دوموتوره چندمنظوره و ترابری تاکتیکی فرانسوی است. این بال‌گرد در شرکت هوانوردی سود طراحی و تولید شده و پس از ادغام شرکت سود و نورد و ایجاد شرکت آئرواسپیشیال تولید آن در این شرکت ادامه یافت. پوما تحت لیسانس آئرواسپیشیال در رومانی و بدون لیسانس در آفریقای جنوبی هم تولید شد. موفقیت تجاری پوما موجب شد تا مدل‌های ارتقایافته‌ای از آن از دهه ۱۹۹۰ تاکنون با نام‌های آاس ۳۳۲ سوپر پوما و آ۵۳۲ کوگار هم در شرکت یوروکوپتر تولید شوند.

پوما در جنگ‌های متعددی از جمله جنگ ایران و عراق، جنگ خلیج فارس، جنگ‌های مرزی آفریقای جنوبی، جنگ‌های استعماری پرتغال، جنگ‌های یوگسلاوی، جنگ عراق و جنگ فالکلند شرکت داشته‌است. مدل غیرنظامی این هلیکوپتر نیز تولید شده و مورد استفاده چندین کاربر غیرنظامی قرار گرفته‌است.

پوما به همراه هلیکوپتر فرانسوی غزال و هلیکوپتر انگلیسی لینکس یکی از سه هلیکوپتری بود که بر اساس قرارداد سال ۱۹۶۷ بریتانیا و فرانسه قرار شد توسط هر دو کشور تولید شده و مورد استفاده قرار گیرند. نخستین پیش‌نمونه پوما در سال ۱۹۶۵ پرواز کرده و آخرین نمونه‌های پیش از آغاز تولید انبوه در سال ۱۹۶۸ به پرواز درآمدند. نتیجه پروازهای آزمایشی رضایتبخش بود و حکایت از یک بال‌گرد سریع و چابک با اعتمادپذیری بالا داشت. در نتیجه تولید انبوه این هلیکوپتر در همین سال آغاز شد و در سال ۱۹۷۰ به طور رسمی وارد ارتش فرانسه شد. پوما به یکی از بهترین طرح‌های هلیکوپتر تاریخ تبدیل شد و ارتش‌های دست‌کم ۴۰ کشور دنیا از این هلیکوپتر استفاده کردند. این هلیکوپتر که در ابتدا آلوئه ۴ (Alouette IV) نام‌گذاری شده بود تا سال ۱۹۸۷ در خط تولید بود و در مجموع ۶۹۷ فروند از آن ساخته شد.

نیروی محرکه پوما را دو موتور توربوشفت هر یک به قدرت ۱۵۷۵ اسب بخار تامین می‌کردند. حداکثر سرعت این هلیکوپتر ۲۷۳ کیلومتر بر ساعت و برد عملیاتی آن ۵۸۰ کیلومتر بود. سرعت صعود پوما ۴۲۷ متر بر ثانیه و سقف پروازی آن هم ۴۸۰۰ متر از سطح دریا بود. روتور اصلی آن چهار پره و روتور دم پنج پره داشت. وزن خالی پوما ۳۵۳۶ کیلوگرم و حداکثر وزن برخاست آن ۷ تن بود. این هلیکوپتر سه خدمه پروازی داشته و ضرفیت حمل ۱۶ سرنشین را داشت. طول هلیکوپتر ۱۸٫۱۵ متر و ارتفاع آن هم ۵٫۱۴ متر بود.

سیکورسکی ام‌اچ-۵۳

در متن این مقاله از هیچ منبع و مأخذی نام برده نشده‌است. شما می‌توانید با افزودن منابع برطبق اصول اثبات‌پذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به ویکی‌پدیا کمک کنید. مطالب بدون منبع ممکن است در آینده مورد چالش قرار گیرند و زدوده شوند.

بالگرد ام‌اچ-۵۳ متعلق به ارتش آمریکا

سیکورسکی ام‌اچ-۵۳ (به انگلیسی: Sikorsky MH-53)‏ یک بالگرد آبی-خاکی جهت عملیات امداد و نجات و مین‌روبی، ساخت شرکت سیکورسکی است که برای ارتش امریکا ساخته شده است.

ایران

در جریان عملیات پنجه عقاب (عملیات طبس) نزدیک به ۵ عدد از این بالگرد یا متروک یا به تصرف در آمدند.

تفاوت‌های ام‌اچ با سی‌اچ-۵۳

• بزرگتر شدن محفظه سوخت
• دریچه فرار عقب در قسمت رمپ
• ارتقا دادن سیستم روتور دم
• ارتقای بدنه هلی کوپتر و استوار تر کردن آن
• بازوی یدک کش با قابلیت یدک کشی ۱۶ تن بار
• رمپ با قابلیت ۹۰ درجه
• نصب جرثقیل با سیستم کنترل هوشمند
• رادار داپلر AN/APN-217(V)2
• نصب رادار AN/APN-171 جهت تعیین ارتفاع
• مسلح شدن به سلاح XM-218 با کالیبر 50

سیستم‌های رادیویی و الکترونیکی

• AN/ARC-182 جهت برقراری ارتباط مستقیم و قوی در محدوده‌های یو اچ اف و وی اچ اف
• AN/ARC-174A رادیو با فرکانس بالا
• AN/APX-72 فرستنده خودکار جهت تشخیص دوست از دشمن
• KIT-1A/TSEC کامپیوتر کنترل کننده فرستنده‌ها
• TSEC/KY-58 ایمن کننده تمامی تماس‌های صوتی
• AN/AIC-14A جهت ارتباطات داخلی

اکثر این سیستم‌های الکترونیکی با مدل‌های بالاتری جایگزین شده‌اند مانند AN/ARC-182 که با مدل پیشرفته AN/ARC-210 جایگزین شده.

هلیکوپتر پلیس